Annopol

[Artur Rogóż]

Annopol powstał na byłych gruntach wsi Rachów, która była w XVI i XVII wieku własnością szlacheckich rodzin Rachowskich, Czyżowskich, Morsztynów i Tymińskich.

W roku 1761 Antoni Barnaba Jabłonowski (ówczesny właściciel miejscowości) otrzymał od polskiego króla Augusta III Sasa przywilej miejski. Jabłonowski nazwał miasto na cześć swojej zmarłej żony Anny (Anno i "pol", z greckiego polis – miasto). Po rozbiorach Polski, decyzją władz rosyjskich z lat 1868-1870 Annopol stracił prawa miejskie. Z dniem 1 stycznia 1996 roku, Rada Ministrów nadała miejscowości ponownie status miasta.

W XVII i XVIII stuleciu w miejscowości zaczęli osiedlać się Żydzi. W 1764 r. mieszkało ich tu 136, a w 1787 r. 106, co stanowiło 44% ogółu mieszkańców. Z czasem następował wzrost liczebności ludności żydowskiej - w 1897 r. w Annopolu mieszkało 575 wyznawców religii mojżeszowej, a w 1921 r. 1251, co stanowiło 72,9% ogółu ludności. Podczas okupacji niemieckiej utworzono getto, którego mieszkańców wywieziono w 1942 r. częściowo do obozów pracy przymusowej, a częściowo do getta w Kraśniku i potem do obozu w Bełżcu, gdzie zostali zamordowani. Żydzi w Annopolu mieli dwie synagogi - starą i nową i dwa cmentarze - stary i nowy[2][3].