Piotr Szafraniec

[Artur Rogóż]

Piotr Szafraniec z Pieskowej Skały i Łuczyc, zm. 1437, herbu Starykoń, określany też jako Piotr Szafraniec Starszy lub senior.

Syn Piotra Szafrańca, brat biskupa Jana Szafrańca, Stanisława i Tomasza. Miał syna Piotra i córkę Katarzynę [1].

Podstoli krakowski od 1398 roku. Od 1406 roku podkomorzy krakowski (nadworny). Od 1408 roku wojewoda sandomierski [1]. Był starostą łęczyckim, chęcińskim, sieradzkim i krakowskim [1]. W 1410 roku odznaczył się w bitwie pod Grunwaldem, w której wystawił własną chorągiew (nr 35) [potrzebne źródło]. Dowodził w zwycięskiej bitwie pod Tucholą w 1410 roku [potrzebne źródło]. Od 1433 roku wojewoda krakowski. Dążył do zawarcia unii z Czechami i pogłębienia związków z Litwą. Sprzyjał husytom. Popierał prawo do tronu synów Władysława Jagiełły [2].

Właściciel zamku w Pieskowej Skale. Protektor Akademii Krakowskiej, której podarował dom wykupiony od w 1434 roku od Żyda Izaaka. Pochowany został w kaplicy pod wieżą srebrnych dzwonów w katedrze na Wawelu
Źródła

* "Szafrańcowie herbu Stary Koń. Z pradziejów awansu i kariery w późnośredniowiecznej Polsce" Jerzy Sperka, Katowice, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2001

Przypisy

1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Marek J. Minakowski, Ci wielcy Polacy to nasza rodzina, wyd. 3, Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne, Kraków 2008, ISBN 83-918058-5-9.
2. ↑ Szfraniec Piotr (w:) Encyklopedia Onet WIEM