Stanisław Gawroński

[Artur Rogóż]

Stanisław Gawroński (1784-1860) – generał brygady.

Od 1807 roku w armii Księstwa Warszawskiego. W kampanii 1809, 1812 walczył pod Sandomierzem, Czirikowem. Został wzięty do niewoli nad Berezyną. Po uwolnieniu w 1815 r. wstąpił do armii Królestwa Polskiego. Służył w 2 i 5 pułku ułanów.

Był działaczem tajnych organizacji wojskowych. Jego znajomość z Łukasińskim nie została wykryta w czasie prowadzonego śledztwa. W powstaniu listopadowym walczył pod Wawrem, Dębem Wielkim. W potyczce pod Kołaczem dostał się do rosyjskiej niewoli, z której został uwolniony przez swoich żołnierzy. W dywizji Jagmina walczył pod Mińskiem i Kałuszynem, potem został dowódcą 3 brygady w korpusie Ramoriny i walczył pod Krynką, Miedzyrzeczem, Rogożnicą. Po upadku powstania wyemigrował do Francji gdzie był prezesem funduszy emigracyjnych. Członek władz Związku Jedności Narodowej. [1] Mieszkał i zmarł w Paryżu 1860.

Był członkiem loży wolnomularskiej Świątynia Równości.[2].
Bibliografia
H.Kosk, Generalicja polska, t-1, Pruszków 2001
Przypisy

1. ↑ Joanna Nowak, Władysław Zamoyski, o sprawę polską w Europie (1848-1868), Poznań 2002, s. 32-33.
2. ↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 63.