Stanisław Wojczyński
: 14 lut 2011, 04:10
Stanisław Wojczyński (ur. 6 grudnia 1766 (1768?) w Wodzicznie, pow. ciechanowski-zm. w 1837), polski generał, uczestnik wojny polsko-rosyjskiej 1792, insurekcji kościuszkowskiej, kampanii 1807, 1809, 1812, powstania listopadowego.
W latach 1776-1781 studiował w Szkole Rycerskiej. W 1784 zostaje chorążym a następnie (1792) rotmistrzem kawalerii narodowej. Lecz wkrótce potem przeszedł do pracy cywilnej. 10 maja 1794 proklamował powstanie w województwie rawskim; 19 maja został mianowany generałem majorem ziemskim. Następnie został przeniesiony do dyw. gen. Jasińskiego jako szef regimentu. 9 września został dowódcą dywizji, a 26 października trafił do niewoli rosyjskiej. Po upadku insurekcji współdziałał z Dąbrowskim przy organizacji Legionów, ale sam do nich nie należał. 25 grudnia 1806 został dowódcą brygady i komendantem departamentu płockiego; przeniesiony w 1809 na komendanta Torunia. 1 grudnia 1811 awansował na gen. dywizji. W październiku 1813 został dowódcą oficerskiej gwardii honorowej, w składzie której dotrwał do upadku Napoleona. W maju 1814 roku wszedł w skład Komitetu Organizacyjnego Wojskowego, lecz wskutek zatargów, już na początku grudnia 1814 wycofał się z wojska. Po wybuchu powstania listopadowego, 5 grudnia 1831 powołany został na przez Rząd Tymczasowy na naczelnego dowódcę Straży Bezpieczeństwa. 16 grudnia mianowany gubernatorem Warszawy, 2 marca 1831 przeszedł na stanowisko dowódcy militarnego woj. krakowskiego, a po objęciu rządów przez Krukowieckiego pełnił obowiązki dowódcy gwardii honorowej. Po upadku powstania przebywał na emigracji.
W latach 1776-1781 studiował w Szkole Rycerskiej. W 1784 zostaje chorążym a następnie (1792) rotmistrzem kawalerii narodowej. Lecz wkrótce potem przeszedł do pracy cywilnej. 10 maja 1794 proklamował powstanie w województwie rawskim; 19 maja został mianowany generałem majorem ziemskim. Następnie został przeniesiony do dyw. gen. Jasińskiego jako szef regimentu. 9 września został dowódcą dywizji, a 26 października trafił do niewoli rosyjskiej. Po upadku insurekcji współdziałał z Dąbrowskim przy organizacji Legionów, ale sam do nich nie należał. 25 grudnia 1806 został dowódcą brygady i komendantem departamentu płockiego; przeniesiony w 1809 na komendanta Torunia. 1 grudnia 1811 awansował na gen. dywizji. W październiku 1813 został dowódcą oficerskiej gwardii honorowej, w składzie której dotrwał do upadku Napoleona. W maju 1814 roku wszedł w skład Komitetu Organizacyjnego Wojskowego, lecz wskutek zatargów, już na początku grudnia 1814 wycofał się z wojska. Po wybuchu powstania listopadowego, 5 grudnia 1831 powołany został na przez Rząd Tymczasowy na naczelnego dowódcę Straży Bezpieczeństwa. 16 grudnia mianowany gubernatorem Warszawy, 2 marca 1831 przeszedł na stanowisko dowódcy militarnego woj. krakowskiego, a po objęciu rządów przez Krukowieckiego pełnił obowiązki dowódcy gwardii honorowej. Po upadku powstania przebywał na emigracji.