Franciszek Żymirski
: 14 lut 2011, 04:13
Franciszek Żymirski (ur. 5 października 1779 w Krakowie, zm. 25 lutego 1831 w Warszawie) – generał polski, dowódca 2 dywizji piechoty, kawaler orderu Virtuti Militari.
Brał udział w insurekcji kościuszkowskiej. Skończył ją w randze porucznika, co z uwagi na brak koneksji rodzinnych i młodość dobrze świadczy o zdolnościach wojskowych Żymirskiego.
Od 1797 w Legionach Polskich. Wziął udział w walkach pod Legnano, Weroną i Magnano. W latach 1803-1804 uczestniczył w wyprawie na San Domingo. W 1805 wziął udział w bitwie po Ulm. Od marca 1807 w randze podpułkownika. Wziął udział w oblężeniu Grudziądza. Za udział w kampanii 1807 otrzymał krzyż Virtuti Militari. W wojnie z Austrią w 1809 walczył w bitwie pod Raszynem. Za zasługi dostał awans na majora pułku oraz dowództwo twierdzy częstochowskiej. W 1811 awansowany został na stopień pułkownika i nominowany na dowódcę pułku stacjonującego w Zamościu.
Awans do stopnia generała dywizji otrzymał w 1830. Odznaczony Orderem Świętego Stanisława II klasy z nadania Aleksandra I Romanowa. [1]
W noc listopadową 1830 wyprowadził swój pułk gwardii na plac apelowy i czekał na ukonstytuowanie się władz powstańczych. Nie zezwolił podwładnym na aktywne wystąpienie po stronie powstańców ale jednocześnie odmówił Konstantemu użycia pułku do tłumienia powstania. W bitwie pod Olszynką Grochowską dowodził 2 Dywizją Piechoty broniącą kluczowej pozycji. Dywizja poniosła ogromne straty, ale przez wiele godzin powstrzymywała gwałtowne ataki rosyjskie. W czasie krwawego boju gen. Żymirski został śmiertelnie ranny (kula armatnia oberwała mu ramię [2]).
Przypisy
1. ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 221.
2. ↑ Kronika powstań polskich 1794-1944, Wydawnictwo Kronika, Warszawa, ISBN 83-86079-02-9, s. 107.
Bibliografia
* Marek Tarczyński, Franciszek Żymirski, generał zapomniany, KAW, Warszawa 1988.
* Wiesław Majewski, Grochów 1831, Wydawnictwo MON, Warszawa 1972.
Brał udział w insurekcji kościuszkowskiej. Skończył ją w randze porucznika, co z uwagi na brak koneksji rodzinnych i młodość dobrze świadczy o zdolnościach wojskowych Żymirskiego.
Od 1797 w Legionach Polskich. Wziął udział w walkach pod Legnano, Weroną i Magnano. W latach 1803-1804 uczestniczył w wyprawie na San Domingo. W 1805 wziął udział w bitwie po Ulm. Od marca 1807 w randze podpułkownika. Wziął udział w oblężeniu Grudziądza. Za udział w kampanii 1807 otrzymał krzyż Virtuti Militari. W wojnie z Austrią w 1809 walczył w bitwie pod Raszynem. Za zasługi dostał awans na majora pułku oraz dowództwo twierdzy częstochowskiej. W 1811 awansowany został na stopień pułkownika i nominowany na dowódcę pułku stacjonującego w Zamościu.
Awans do stopnia generała dywizji otrzymał w 1830. Odznaczony Orderem Świętego Stanisława II klasy z nadania Aleksandra I Romanowa. [1]
W noc listopadową 1830 wyprowadził swój pułk gwardii na plac apelowy i czekał na ukonstytuowanie się władz powstańczych. Nie zezwolił podwładnym na aktywne wystąpienie po stronie powstańców ale jednocześnie odmówił Konstantemu użycia pułku do tłumienia powstania. W bitwie pod Olszynką Grochowską dowodził 2 Dywizją Piechoty broniącą kluczowej pozycji. Dywizja poniosła ogromne straty, ale przez wiele godzin powstrzymywała gwałtowne ataki rosyjskie. W czasie krwawego boju gen. Żymirski został śmiertelnie ranny (kula armatnia oberwała mu ramię [2]).
Przypisy
1. ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 221.
2. ↑ Kronika powstań polskich 1794-1944, Wydawnictwo Kronika, Warszawa, ISBN 83-86079-02-9, s. 107.
Bibliografia
* Marek Tarczyński, Franciszek Żymirski, generał zapomniany, KAW, Warszawa 1988.
* Wiesław Majewski, Grochów 1831, Wydawnictwo MON, Warszawa 1972.