Aleksander Bernatowicz

[Artur Rogóż]

Aleksander Bernatowicz (ur. 1855[1] na Wileńszczyźnie, zm. 11 marca 1920 w Warszawie) – doktor medycyny, generał lekarz Armii Imperium Rosyjskiego i generał brygady Wojska Polskiego.

Był wnukiem Feliksa Aleksandra Bernatowicza, pisarza i autora powieści historycznych. Uczęszczał do Gimnazjum Męskiego w Lublinie, a potem studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Kijowskiego. Doktoryzował się na Akademii Medycznej w Sankt Petersburgu.

Od 5 lutego 1877 pełnił służbę w armii rosyjskiej i uzyskał w niej stopień generała lekarza. W 1913 był naczelnym lekarzem VI Korpusu Armijnego w Łomży. W 1917 został naczelnym lekarzem I Korpusu Polskiego w Rosji oraz inspektorem sanitarnym rejonu zajętego przez Wojsko Polskie. Po likwidacji korpusu był prezesem Samopomocy i członkiem Samoobrony Polaków Wojskowych w Mińsku.

12 grudnia 1918 na własną prośbę przyjęty został do Wojska Polskiego w stopniu generała podporucznika lekarza i mianowany szefem sanitarnym Dywizji Litewsko-Białoruskiej. W 1919 pełnił funkcję inspektora sanitarnego Frontu Litewsko-Białoruskiego. Zmarł w następstwie choroby 11 marca 1920 r., w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, kwatera 210, rząd 2.
Przypisy

1. ↑ Według Piotra Staweckiego urodził się w roku 1853.

Bibliografia

* Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 75-76.
* Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 74.
* Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920, Wojskowe Biuro Historyczne, Warszawa 1934, 42.
* Polski Słownik Biograficzny