Stanisław Skwarczyński
: 29 cze 2011, 23:53
Stanisław Skwarczyński (ur. 17 listopada 1888 w Wierzchni, pow. Kałusz, zm. 8 sierpnia 1981 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys
Studiował architekturę we Lwowie. W latach 1914-1917 służył w Legionach Polskich, po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej. Później służył w Polskiej Organizacji Wojskowej, od 1918 w Wojsku Polskim; dowodził 1 Dywizją Piechoty Legionów (1930-1938).
W latach 1938-1939 stał na czele Obozu Zjednoczenia Narodowego, uroczyście otworzył obrady sejmu V kadencji w 1938 roku.
W armii pozostawał w stanie nieczynnym. W końcu sierpnia 1939 mianowany dowódcą Korpusu Interwencyjnego, a później Grupy Operacyjnej "Wyszków" (faktycznie nie zdążył objąć dowodzenia) W latach 1939-1941 był internowany w Rumunii, następnie (1941-1945) w niewoli niemieckiej. Po wojnie pozostał na emigracji w Londynie.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Niepodległości
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Złoty Krzyż Zasługi
Krzyż Oficerski Legii Honorowej
Bibliografia
Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 166.
Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 308-309.
Stanley S. Seidner, "The Camp of National Unity: An Experiment in Domestic Consolidation," The Polish Review vol. xx, nos. 2-3, 1975, pp. 231–236.
Życiorys
Studiował architekturę we Lwowie. W latach 1914-1917 służył w Legionach Polskich, po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej. Później służył w Polskiej Organizacji Wojskowej, od 1918 w Wojsku Polskim; dowodził 1 Dywizją Piechoty Legionów (1930-1938).
W latach 1938-1939 stał na czele Obozu Zjednoczenia Narodowego, uroczyście otworzył obrady sejmu V kadencji w 1938 roku.
W armii pozostawał w stanie nieczynnym. W końcu sierpnia 1939 mianowany dowódcą Korpusu Interwencyjnego, a później Grupy Operacyjnej "Wyszków" (faktycznie nie zdążył objąć dowodzenia) W latach 1939-1941 był internowany w Rumunii, następnie (1941-1945) w niewoli niemieckiej. Po wojnie pozostał na emigracji w Londynie.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Niepodległości
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Złoty Krzyż Zasługi
Krzyż Oficerski Legii Honorowej
Bibliografia
Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 166.
Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 308-309.
Stanley S. Seidner, "The Camp of National Unity: An Experiment in Domestic Consolidation," The Polish Review vol. xx, nos. 2-3, 1975, pp. 231–236.