Holocaust Żydów polskich

[Warka]

HOLOCAUST:
religioznawcze ciałopalenie, ofiara spalona całkowicie na ołtarzu, składana w starożytności przez Żydów;
termin przyjęty w języku ang. na określenie zagłady Żydów w Europie dokonanej przez III Rzeszę.
W 1939r. na zajętych przez Niemcy terenach Polski władze hitlerowskie rozpoczęły politykę dyskryminacji Żydów, skupiając ich w gettach i obozach pracy przymusowej.
Po przystąpieniu do „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej” w 1940r., na ziemiach polskich utworzono ośrodki zagłady (m.in. Bełżec, Majdanek, Auschwitz, Sobibór, Treblinka), w których śmierć poniosło 89% Żydów polskich. Zsyłano do nich również Cyganów, Polaków i Rosjan, a także homoseksualistów i komunistów. Ludność przywożono z krajów okupowanych przez III Rzeszę w pociągach przeznaczonych do transportu bydła.
Na terenie powiatu oświęcimskiego w województwie małopolskim - w 1940 roku okupujący Polskę hitlerowcy rozpoczęli wznoszenie sieci obozów koncentracyjnych. Najbardziej znanym był obóz położony na peryferiach miasta Oświęcim, który dzielił się na obóz główny (Auschwitz) oraz podobozy w Brzezince i Dworach. W latach 1940-45 zginęło tam około 4 mln ludzi - przeważnie Żydzi. Na bramie wjazdowej do obozu widniał napis ARBEIT MACHT FREI (z niemieckiego: ‘praca czyni wolnym’).
Ci, którzy przeżyli podróż i nie zostali posłani od razu do komór gazowych, zmuszani byli do niewolniczej pracy. Przetrzymywani w okropnych warunkach, nie raz głodowali, sypiali na drewnianych piętrowych łóżkach z rzadka wyściełanych słomą, w zatłoczonych, zimnych barakach. Golono im głowy a z ich włosów pleciono koce. Robiono na nich różne eksperymenty, nie tylko medyczne, m.in. wypróbowano broń biologiczną. Ciała zmarłych były wykorzystywane m.in. do produkcji mydła z ludzkiego tłuszczu.

Polityka niemiecka sporadycznie spotykała się z próbami zbrojnej samoobrony młodzieży żydowskiej - wybuchły powstania w getcie warszawskim i białostockim.

Pomiędzy 1941r. a 1945 rokiem w zagładzie, którą określa się mianem Holocaustu lub Shoah, zginęło 6 - 8 mln europejskich Żydów.

Przykładem ukazującym horror ludzi żyjących w obozach koncentracyjnych są opowiadania Zofii Nałkowskiej - „Medaliony”. Po zakończeniu II wojny światowej autorka działała w Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich. W czasie prac komisji (gromadzenie zeznań świadków, relacji ofiar torturowanych i męczonych w czasie okupacji oraz odbywanie wizji lokalnych w miejscach kaźni) Nałkowska zetknęła się z wieloma szczególnie wstrząsającymi dowodami zbrodniczej działalności hitlerowców w Polsce, np.: opowiadanie pt.: „Wiza” opisuje cierpienie wielu kobiet przetrzymywanych przez godziny bez ruchu na łące pod lasem, wiele z nich nie przeżyło tej wymyślnej tortury, umierały z zimna i zmęczenia. Inne opowiadanie - „Dwojra Zielona”, opisuje los kobiety pobitej i straszliwie okaleczonej przez Niemców. Ma 35 lat, ale straciła oko i zęby, wygląda na dużo starszą. Dwojra opowiada o „zabawach” hitlerowców, którzy mordowali Żydów dla rozrywki, albo zmuszali do kilkunasto-godzinnej, nieludzkiej pracy w fabryce broni.