Wojciech Ziembiński

[Artur Rogóż]

Wojciech Ziembiński (ur. 22 marca 1925 w Gniewie, zm. 13 stycznia 2001 w Warszawie) – polski działacz społeczny i katolicki, uczestnik opozycji politycznej w okresie PRL.

Życiorys
II wojna światowa i emigracja

W czasie II wojny światowej brał udział w konspiracji w podziemnych organizacjach "Pobudka" i "Walka". W 1942 podjął próbę przedostania się do armii polskiej na zachodzie, został zatrzymany przez Niemców i osadzony w obozie pracy w Karlsruhe. W 1945 przedostał się do Wielkiej Brytanii, służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, powrócił do Polski w 1947[1].
Lata 1947–1976

Pomiędzy 1948 a 1951 studiował prawo na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika i na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1950–1968 pracował głównie jako redaktor w Spółdzielni Wydawniczej "Czytelnik", w Wydawnictwie Prawniczym i piśmie "Nasza Ojczyzna". Następnie do 1972 wchodził w skład redakcji pisma "Lekkoatletyka"[2].

W 1956 rozpoczął działalność w Klubie Inteligencji Katolickiej i Klubie Krzywego Koła. W 1965 był przez cztery miesiące tymczasowo aresztowany bez przeprowadzenia postępowania sądowego. W 1971 skazano go na karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, po tym jak przeprowadził dla harcerzy wykład poświęcony wschodnim granicom Polski. Przez kolejne lata organizował inicjatywy na rzecz obchodów rocznic niepodległościowych, jak i organizowania nabożeństw patriotycznych. W 1975 podpisał list 59, protest przeciwko zmianom w Konstytucji PRL, wprowadzającym zapis o wiecznym sojuszu z ZSRR.
Lata 1976–1989

Należał do inicjatorów listu 14, w którym autorzy sprzeciwiali się represjom stosowanym wobec uczestników wydarzeń z czerwca 1976.

23 września tego samego roku Wojciech Ziembiński znalazł się wśród założycieli Komitetu Obrony Robotników[3]. 25 marca 1977 został jednym z inicjatorów Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Wchodził w skład rady finansowej tej organizacji[4].

W drugiej połowie lat 70. redagował pisma "Opinia", po rozłamie w ROPCiO założył Komitet Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu, współtworzył związane z nim pismo "Rzeczpospolita". Za zorganizowanie 11 listopada 1979 obchodów Święta Niepodległości skazany został na karę trzech miesięcy pozbawienia wolności (rozprawie odwoławczej przewodniczył sędzia Andrzej Kryże[5]).

Od 1980 działał w Komitecie Obrony Więźniów Politycznych, w 1981 sygnował deklarację Klubów Służby Niepodległości. Po wprowadzeniu stanu wojennego pozostawał w ukryciu (był poszukiwany listem gończym). W kwietniu 1982 został zatrzymany, zwolniono go po siedmiu miesiącach. Kontynuował działalność opozycyjną w ramach niewielkiego ugrupowania pod nazwą Kongres Solidarności Narodu. W 1989 na jego bazie zorganizował polityczną formację pod nazwą Stronnictwo Wierności Rzeczypospolitej – KSN.
Działalność po 1989

Był przeciwnikiem porozumień Okrągłego Stołu, jak też zwolennikiem rządu Jana Olszewskiego[1]. W 1991 bez powodzenia ubiegał się o mandat senatora. W wyborach w 1993 współtworzył komitet wyborczy Porozumienie Centrum – Zjednoczenie Polskie, kandydował z 5. miejsca listy krajowej tego ugrupowania do Sejmu[6]. W latach 1995–1997 należał do Ruchu Odbudowy Polski.

Prowadził przez lata aktywną działalność na rzecz upamiętnienia ofiar zbrodni sowieckich i komunistycznych. W latach 1991–2000 przewodniczył radzie Fundacji Poległym i Pomordowanym na Wschodzie, a w okresie 1993–2000 był przewodniczącym rady Fundacji Katyńskiej. Był głównym inicjatorem budowy pomnika "Poległym i Pomordowanym na Wschodzie" (odsłoniętego 17 września 1995). Działał także w szeregu innych organizacji społecznych i instytucji naukowych, tj. Instytut Józefa Piłsudskiego i Komitet Polska-Czeczenia.

W 2006 pośmiertnie odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski[7]. W tym samym roku Telewizja Polska poświęciła mu film zatytułowany Był taki ktoś.
Przypisy

1. ↑ 1,0 1,1 Adam Leszczyński: Wojciech Ziembiński, 1925–2001. wyborcza.pl, 9 sierpnia 2008.
2. ↑ Wojciech Ziembiński (1925–2001). kor.org.pl.
3. ↑ Powstanie KOR-u. kor.org.pl.
4. ↑ Wojciech Roszkowski: Najnowsza historia Polski 1914–1945. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 735. ISBN 83-7311-991-4.
5. ↑ Andrzej Kryże w serwisie "Ludzie Wprost"
6. ↑ Inka Słodkowska (red.): Wybory 1993. Partie i ich programy. Warszawa: ISP PAN, 2001, s. 17. ISBN 8388490214.
7. ↑ M.P. z 2006 r. Nr 84, poz. 848