Stanisław Okęcki

[Artur Rogóż]

Gen. dyw. prof. Stanisław Okęcki (ur. 31 stycznia 1908 w Szczypiornie koło Kalisza, zm. 25 marca 1991 w Warszawie), historyk wojskowości.

Kształcił się w Baranowiczach, Wilnie oraz w Warszawie. Absolwent l Moskiewskiego Państwowego Pedagogicznego Instytutu Języków Obcych (1941) i Akademii Sztabu Generalnego (1951). Mianowany profesorem nadzwyczajnym w 1956 r. W 1931 r. emigrował najpierw do Niemiec, a potem do ZSRR, gdzie zajmował eksponowane stanowiska w Czerwonej Międzynarodówce Związków Zawodowych, w latach 1937-1939 byt represjonowany. W 1943 r. wstąpił do l Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Najpierw był lektorem w 3 Pułku Piechoty, a w latach 1944-1945 - zastępcą dowódcy ds. polityczno-wychowawczych w 2 Dywizji Piechoty, z którą przeszedł szlak bojowy. Po wojnie został szefem Oddziału Propagandy i Agitacji w Głównym Zarządzie Polityczno-Wychowawczym WP (1945-1946), po czym szefem Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego (1946-1948). Mianowany na stopień generała brygady w 1948 r. W 1950 r. powierzono mu stanowisko szefa Biura Historycznego WP, a rok później - szefa Komisji Wojskowohistorycznej MON (1951-1959). Następnie pełnił funkcję szefa Oddziału Studiów i Doświadczeń Wojennych, a od 1952 r. - szefa Zarządu XI Wojskowohistorycznego Sztabu Generalnego WP. W 1956 r. został członkiem Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej dla Pracowników Nauki. Rok później ponownie został szefem Biura Historycznego WP. Następnie wyznaczono go na stanowisko profesora zwyczajnego - szefa Katedry Historii Sztuki Wojennej w Akademii Sztabu Generalnego. Inicjator powołania czasopism „Studia i Materiały do Historii Wojskowości” i „Wojskowy Przegląd Historyczny”. Członek Komitetu Nauk Historycznych PAN oraz Komitetu Historii Nauki i Techniki PAN. W 1972 r. został przeniesiony w stan spoczynku - pożegnany oficjalnie przez ministra obrony narodowej gen. Wojciecha Jaruzelskiego. Autor wielu publikacji wojskowo - historycznych. Wieloletni członek Rady Naczelnej i Prezydium Zarządu Głównego ZBoWiD oraz Rady Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa. Przez kilka kadencji przewodniczący Komisji Historycznej Zarządu Głównego ZBoWiD. W 1988 r. mianowano go na stopień generała dywizji w stanie spoczynku.

Odznaczony m. in. Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy, Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Zmarł 25 marca 1991 r., został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Źródła

* H. P. Kosk, Generalicja Polska, tom II, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001
* V Kongres ZBoWiD Warszawa 8-9 maja 1974, Książka i Wiedza, Warszawa 1976;
* VII Kongres ZBoWiD, Wydawnictwo ZG ZBoWiD, Warszawa 1985;
* Za Wolność i Lud, nr 7 (999) z 12.02.1983, str. 11 oraz nr 8 (1261) z 20.02.1988, str. 10