Tadeusz Pióro

[Artur Rogóż]

Tadeusz Szymon Pióro herbu Bończa (ur. 23 kwietnia 1920[potrzebne źródło], zm. 20 kwietnia 2010[1] w Warszawie) − doktor nauk wojskowych, generał brygady Wojska Polskiego, historyk wojskowości, publicysta.

Był synem Elżbiety i Jana, pułkownika lekarza Wojska Polskiego, zamordowanego w Charkowie. W 1938 roku złożył maturę. Do czerwca 1939 roku ukończył Wołyńską Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii w Włodzimierzu Wołyńskim i odbył staż w 22 Pułku Artylerii Lekkiej w Przemyślu. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku jego oddział został rozbity, a on sam z grupą żołnierzy dostał się w rejonie Lwowa do sowieckiej niewoli. Po ucieczce z transportu wrócił do Przemyśla, a później przeniósł się do Lwowa, w którym rozpoczął studia na Wydziale Naftowym Lwowskiego Instytutu Politechnicznego i pracę zarobkową w rafinerii naftowej, w charakterze robotnika. Naukę przerwał, ponieważ został wcielony do batalionu budowlanego (strojbatu).

Pod koniec maja 1941 roku został wcielony do (222?) zmotoryzowanego pułku strzelców Armii Czerwonej stacjonującego w stanicy Ust'-Łabińskaja, w rejonie Krasnodaru. Po wybuchu wojny sowiecko-niemieckiej przeniesiony został w rejon Kijowa do 363 Samodzielnego Batalionu Budowlanego. Jego jednostka tzw. stojbat zajmowała się kopaniem rowów przeciwpancernych, wyłącznie przy użyciu łopat, a następnie została wycofana do Nowoczerkaska.

W Nowoczerkasku zatrudniony został w fabryce armat. Pracował dwanaście godzin na dobę obsługując młot pneumatyczny bez środków ochrony słuchu. Jesienią 1941 roku zdezerterował z Armii Czerwonej z zamiarem wstąpienia do "Armii Andersa". Po trzech tygodniach "podróży" dotarł do Władykaukazu (ówcześnie - Ordżonikidze). Zatrudniony został w stanicy Archonskaja położonej na północny-wschód od Władykaukazu zajmując się zwózką drzewa z lasu. W sierpniu 1942 roku przeniósł się do Gori w Gruzji i przyjęto go do fabryki konserw. Nadal chciał dołączyć do polskiego wojska. Gdy dowiedział się, że jest formowana Armia Berlinga wysłał telegram do Moskwy, w odpowiedzi którego we wrześniu 1943 został wcielony do I Korpusu Polskiego w Sielcach w stopniu podporucznika. Dowodził baterią sztabową w 1 Brygadzie Artylerii Armat. Przeszedł szlak bojowy od Smoleńska do Warszawy. Od październiku 1944 do maja 1945 roku był słuchaczem kursu dowódców dywizjonów w Wyższej Szkole Artylerii w Leningradzie. W maju 1945 objął stanowisko dowódcy dywizjonu artylerii w Bydgoszczy, zaś w grudniu 1946 został dowódcą 34 pułku artylerii lekkiej w Szczecinie. Major z 1946 r. Stamtąd został skierowany do Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa w Moskwie gdzie studiował od marca 1948 do kwietnia 1950.

Po powrocie do Polski mianowany podpułkownikiem, w lipcu 1950 został przydzielony do Zarządu Operacyjnego Sztabu Generalnego, a od kwietnia 1956 roku był przedstawicielem Sztabu Generalnego przy Zjednoczonym Dowództwie Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego. Generał brygady z 1957 r. W marcu 1959 roku został szefem Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy.

We wrześniu 1963 roku na własną prośbę został przeniesiony na stanowisko zastępcy komendanta Akademii Sztabu Generalnego. W latach 1967-1968 występował w obronie oficerów pochodzenia żydowskiego zwalnianych z pracy, za co sam został usunięty z wojska w lipcu 1967 r., przez jakiś czas kontynuował rozpoczętą wiele lat wcześniej współpracę z Polityką Polityce, jednak nie pod swoim nazwiskiem, bowiem miał zakaz publikowania. Pod koniec lat siedemdziesiątych zaczął pracować jako dziennikarz w Słowie Powszechnym. Pisarz wojskowy, autor książki "Armia ze skazą".
Przypisy

1. ↑ Nekrologi: Tadeusz Pióro. nekrologi.wyborcza.pl, 2010-04-28. [dostęp 2011-02-20].

Bibliografia

* Henryk P. Kosk, Generalicja polska, t. 2 Oficyna Wydawnicza Ajaks, Pruszków 2001
* Tadeusz Pióro: Armia ze skazą : w Wojsku Polskim 1945-1968 : (wspomnienia i refleksje). Warszawa: Czytelnik, 1994