Czesław Waryszak

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Czesław Waryszak

Post autor: Artur Rogóż »

Czesław Waryszak (ur. 15 lutego 1919 w Wólce Kańskiej, zm. 2 marca 1979 w Warszawie) – dowódca związków operacyjno-taktycznych, generał dywizji Wojska Polskiego, działacz polityczny i społeczny okresu PRL, członek Komitetu Centralnego PZPR (1964–1968), poseł na Sejm PRL IV kadencji (1965–1969), członek Rady Naczelnej i Zarządu Głównego ZBoWiD.

Życiorys

Urodził się 15 lutego 1919 w Wólce Kańskiej, powiat Chełm. Dzieciństwo spędził w Chełmie, a następnie uczęszczał do Państwowej Szkoły Budowlanej w Krzemieńcu i po jej ukończeniu w 1938 roku podjął pracę zarobkową w Kowlu. We wrześniu 1939 zgłosił się na ochotnika do wojska, lecz nie otrzymał przydziału. Od 1940 służył w Armii Radzieckiej i po przeszkoleniu pełnił funkcję dowódcy drużyny, a następnie dowódcy kompanii.

W maju 1943 wstąpił do Wojska Polskiego – 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Został skierowany do Dywizyjnej Szkoły Podchorążych, którą ukończył z wyróżnieniem w stopniu podporucznika.

Uczestnik bitwy pod Lenino jako dowódca plutonu w 3 Pułku Piechoty. W trakcie bitwy kontuzjowany. Po wyleczeniu pełnił obowiązki zastępcy dowódcy batalionu 10 Pułku Piechoty 4 Dywizji Piechoty im. Jana Kilińskiego, a jednocześnie komendanta pułkowej szkoły podoficerskiej. Z 4 Dywizją Piechoty przeszedł szlak bojowy od Sum, przez Lublin do Warszawy. Jesienią 1944 został skierowany na kurs dowódców do Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego w Moskwie, który ukończył w maju 1945.

Od 1945 na stanowiskach dowódczych w ludowym Wojsku Polskim. Kolejno jest dowódcą batalionu w 47 Pułku Piechoty w składzie 14 Dywizji Piechoty oraz szefem sztabu tego pułku. Krótko pełni funkcję szefa sztabu 2 Pułku Piechoty. Od 15 czerwca 1946 do 26 marca 1948 dowodzi 6 Pułkiem Piechoty w Częstochowie. Absolwent Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w Moskwie (1950).

Po ukończeniu studiów w 1950 objął funkcję szefa oddziału operacyjnego - zastępcy szefa sztabu Krakowskiego Okręgu Wojskowego, a od 18 grudnia 1952 jest szefem sztabu Krakowskiego Okręgu Wojskowego. 8 października 1953 mianowany generałem brygady, a 23 kwietnia 1954 powołany na szefa sztabu Śląskiego Okręgu Wojskowego. Dowódca Śląskiego Okręgu Wojskowego w latach 1956–1964. Stopień generała dywizji otrzymał w 1958. W latach 1964–1968 dowodził Warszawskim Okręgiem Wojskowym. Od 1968 aż do śmierci w 1979 inspektor do spraw nadzoru zaplecza technicznego i gospodarczego WP.

Dowódca największej w historii Polski defilady 1000-lecia Państwa Polskiego w 1966.

Członek PPR od 1946, w latach 1959–1964 zastępca członka KC PZPR, a w latach 1964–1968 członek KC PZPR. Poseł na Sejm PRL IV kadencji (1965–1969). Członek Rady Naczelnej i Zarządu Głównego organizacji kombatanckiej ZBoWiD. Od 1975 przewodniczący Komisji Osadnictwa Wojskowego ZG ZBoWiD.

Pochowany w dniu 6 marca 1979 na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. W pogrzebie wziął udział minister obrony narodowej gen. armii Wojciech Jaruzelski. Mowy pogrzebowe wygłosili: wiceminister obrony narodowej, szef Sztabu Generalnego WP gen. broni Florian Siwicki, zastępca dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego ds. liniowych gen. bryg. Kazimierz Makarewicz oraz wiceminister do spraw kombatantów Stanisław Kujda[1].
Odznaczenia

* Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
* Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
* Order Budowniczych Polski Ludowej (1964)
* Order Krzyża Grunwaldu III klasy
* Krzyż Walecznych
* Złoty Krzyż Zasługi
* Srebrny Medal "Zasłużonym na Polu Chwały"
* Medal 10-lecia Polski Ludowej
* Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
* Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
* Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
* Srebrny Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
* Brązowy Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
* Srebrny Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
* Brązowy Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
* Order Lenina (ZSRR)
* Medal za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR)
* Odznaka "25 lat Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945" (ZSRR)
* i inne

Przypisy

1. ↑ "Żołnierz Wolności" z 7 marca 1979, str. 2.

Bibliografia

* S. Brzeziński, R. Majewski, H. Wittek, Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Zmechanizowanych im. T. Kościuszki 1943–1983, Warszawa 1984;
* Leksykon Historii Polski, Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa 1995;
* L. Grot, T. Konecki, E. Nalepa, Pokojowe dzieje Wojska Polskiego, Wojskowy Instytut Historyczny im. Wandy Wasilewskiej, 1988;
* H. P. Kosk Generalicja Polska, tom II, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001;
* L. Kowalski, Generał ze skazą, Wydawnictwo Rytm, Warszawa 2001;
* J. Kuropieska, Od października do marca, Dom Wydawniczy BGW, Warszawa 1992;
* A. Mazur, "Order Krzyża Grunwaldu", Wydawnictwo MON, Warszawa 1988;
* J. Nafalski, Pod sztandarem 4 Pomorskiej Dywizji Piechoty imienia Jana Kilińskiego, Wydawnictwo MON, Warszawa 1978;
* St. Popławski, Towarzysze frontowych dróg, Wydawnictwo MON, Warszawa 1973;
* K. Sobczak, Lenino--Warszawa--Berlin: wojenne dzieje l Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, Wydawnictwo MON, Warszawa 1988;
* A. Sroga, Początek drogi Lenino, Wydawnictwo MON, Warszawa 1972;
* V Kongres ZBoWiD Warszawa 8–9 maja 1974, Książka i Wiedza, Warszawa 1976;
* Wojskowy Przegląd Historyczny, nr 1 (tom 24), 1979, str. 365–367.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”