Kajetan Miączyński

[Artur Rogóż]

Kajetan Aleksander Jan Miączyński herbu Suchekomnaty hrabia (ur. 5 stycznia 1754; inne źródło podaje 1751, zm. 1801) – syn Antoniego Miączyńskiego oraz ks. Doroty Woronieckiej. Generał inspektor wojsk koronnych, rotmistrz kawalerii narodowej, konfederat barski, pisarz polny koronny w latach 1793-1795,[1] po rozbiorach marszałek szlachty guberni wołyńskiej.

Jego brat Józef Miączyński (1743-1793) generał wojsk francuskich. W 1774 zostaje starostą borzechowskim tego samego roku 23 lutego zostaje mianowany generałem adiutantem JK.Mci. Trzy lata później w 1777 roku 3 października zostaje rotmistrzem kawalerii narodowej, a 11 listopada 1778 dowódca pułku przedniej straży kawalerii narodowej. W roku 1780 zostaje odznaczony Orderem Świętego Stanisława. Rok później zostaje generałem inspektorem, jednak kilka lat później rzeka się tego urzędu (1789). W tym samym czasie otrzymuje stopień generała-majora, zostaje szefem 7 regimentu pieszego koronnego.

Kajetan był członkiem Sejmu Wielkiego, generałem inspektorem: wojsko koronne, marszałkiem konfederacji targowickiej w Lublinie. Odznaczony Orderem Orła Białego.

Przez wielu członków rodu był uważany za człowieka lekkomyślnego, rozrzutnego i hulakę. To właśnie on przepuścił na grze w karty spory majątek otrzymany od ojca liczony w milionach. Mąż Teresy Rafałowicz i Tekli Jabłonowskiej.


Potomkowie

* Z Teresą Rafałowicz 2 synów i dwie córki, w tym Stanisław Miączyński (zm. 1845) – pułkownik wojsk Księstwa Warszawskiego
* Z Teklą Jabłonowską 2 córki

Zobacz też

* 5 Pułk Koronny Przedniej Straży

Linki zewnętrzne

* drzewo genealogiczne

Przypisy

1. ↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 233.