Wincenty Szeptycki
: 14 lut 2011, 04:06
Wincenty Szeptycki, Wiktor, h. Szeptycki (ur. 5 kwietnia 1782 w Liczkowcach na Podolu, zm. w 1836 we Lwowie) – generał brygady powstania listopadowego.
Ożenił się z Konstancją Czacką h. Świnka (córką Michała Czackiego). W roku 1807 podporucznik w 2 pułku ułanów armii Księstwa Warszawskiego. W 1808 w stopniu porucznika przeniósł się do pułku szwoleżerów Gwardii Napoleona, następnie awansował na kapitana, a w 1812 nominowany na szefa szwadronu. Większość bojowej służby spędził uczestnicząc w interwencji francuskiej. W latach 1808-1809 i 1810-1812 w Hiszpanii. Przeszedł cały szlak bojowy formacji od kampanii wojny z Austrią w 1809 do bitwy pod Linzen. Walczył m.in. w bitwie pod Samosierrą 30 listopada 1808, poza tym w bitwach pod Rio-Seco, Wagram, Smoleńskiem, Możajskiem, Lützen, Budziszynem, Arcis-sur-Aube i wielu innych .
W stopniu szefa szwadronu walczył kampanii moskiewskiej 1812, saskiej 1813 i francuskiej 1814.
Za swoje męstwo odznaczony Orderem de la Reunion i w 1814 awansowany na Pułkownika.
W latach 1815-1820 dowódca 3 pułku ułanów w wojsku Królestwa Polskiego. Po ostrym konflikcie z Konstantym Pawłowiczem Romanowem został zdymisjonowany.
W czasie powstania listopadowego, powrócił do służby jako dowódca gwardii ruchomej w województwie lubelskim. Później dowodził całością sił oddziałów nowej formacji na Lubelszczyźnie. Walczył pod dowództwem gen. J. Dwernickiego w wyprawie na Wołyń, odznaczył się w bitwie pod Boremlem. Internowany przez Austriaków.
Po uwolnieniu powrócił do powstania. 17 czerwca 1831 awansowany na generała brygady, w tym samym roku był organizatorem Legii Wołyńsko-Rusko-Litewskiej. W ostatniej fazie powstania; dowódca obrony Wisły i szef militarny woj. lubelskiego. Działał w składzie Korpusu gen. S. Różyckiego i ponownie kapitulował razem z nim w zaborze austriackim.
Po upadku powstania osiadł we Lwowie, gdzie zmarł w 1836. Pochowany na cmentarzu Łyczakowskim w jednym z pierwszych na tym cmentarzu sarkofagów żeliwnych.
Bibliografia
* H. P Kosk, Generalicja polska t. 2, wyd. Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 2001.
Ożenił się z Konstancją Czacką h. Świnka (córką Michała Czackiego). W roku 1807 podporucznik w 2 pułku ułanów armii Księstwa Warszawskiego. W 1808 w stopniu porucznika przeniósł się do pułku szwoleżerów Gwardii Napoleona, następnie awansował na kapitana, a w 1812 nominowany na szefa szwadronu. Większość bojowej służby spędził uczestnicząc w interwencji francuskiej. W latach 1808-1809 i 1810-1812 w Hiszpanii. Przeszedł cały szlak bojowy formacji od kampanii wojny z Austrią w 1809 do bitwy pod Linzen. Walczył m.in. w bitwie pod Samosierrą 30 listopada 1808, poza tym w bitwach pod Rio-Seco, Wagram, Smoleńskiem, Możajskiem, Lützen, Budziszynem, Arcis-sur-Aube i wielu innych .
W stopniu szefa szwadronu walczył kampanii moskiewskiej 1812, saskiej 1813 i francuskiej 1814.
Za swoje męstwo odznaczony Orderem de la Reunion i w 1814 awansowany na Pułkownika.
W latach 1815-1820 dowódca 3 pułku ułanów w wojsku Królestwa Polskiego. Po ostrym konflikcie z Konstantym Pawłowiczem Romanowem został zdymisjonowany.
W czasie powstania listopadowego, powrócił do służby jako dowódca gwardii ruchomej w województwie lubelskim. Później dowodził całością sił oddziałów nowej formacji na Lubelszczyźnie. Walczył pod dowództwem gen. J. Dwernickiego w wyprawie na Wołyń, odznaczył się w bitwie pod Boremlem. Internowany przez Austriaków.
Po uwolnieniu powrócił do powstania. 17 czerwca 1831 awansowany na generała brygady, w tym samym roku był organizatorem Legii Wołyńsko-Rusko-Litewskiej. W ostatniej fazie powstania; dowódca obrony Wisły i szef militarny woj. lubelskiego. Działał w składzie Korpusu gen. S. Różyckiego i ponownie kapitulował razem z nim w zaborze austriackim.
Po upadku powstania osiadł we Lwowie, gdzie zmarł w 1836. Pochowany na cmentarzu Łyczakowskim w jednym z pierwszych na tym cmentarzu sarkofagów żeliwnych.
Bibliografia
* H. P Kosk, Generalicja polska t. 2, wyd. Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 2001.