Stefan Hubicki

[Artur Rogóż]

Stefan Bolesław Józef Hubicki (ur. 18 marca 1877 w Pilicy, zm. 30 października 1955 w Serocku) - lekarz, generał brygady Wojska Polskiego.

Ukończył medycynę na Uniwersytecie Warszawskim, w 1925 obronił doktorat. W latach 1904-1914 pracował w szpitalach warszawskich. Od 1914 służył w armii rosyjskiej, m.in. w 52 Dywizji Piechoty. Od stycznia 1919 był sekretarzem delegacji Piłsudskiego w Paryżu. Za pracę w Polskiej Organizacji Wojskowej został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy.

W czasie wojny polsko-bolszewickiej był szefem sanitarnym kolejno Obozu Warownego "Grodno", Grupy Operacyjnej Edwarda Rydza-Śmigłego, 3 Armii, Frontu Środkowego, 2 Armii (od 18 sierpnia 1920). Od listopada 1920 do listopada 1921 szef Wydziału Organizacyjnego Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, zasłużył się dla rozwoju wojskowego szkolnictwa sanitarnego. Był komendantem Wojskowej Szkoły Aplikacyjnej Sanitarnej, a od października 1925 II Inspektorem Służby Zdrowia. Od września 1926 do października 1929 komendantem Wojskowej Szkoły Sanitarnej.

1 stycznia 1928 Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dnia 1 stycznia 1928 i 1 lokatą w korpusie generałów [1].

W 1929 przeniesiony w stan nieczynny, od października 1929 wiceminister pracy i opieki społecznej. W grudniu 1930 został ministrem pracy i opieki społecznej w rządzie Walerego Sławka, zachował tekę do maja 1934 w gabinetach Aleksandra Prystora i Janusza Jędrzejewicza. W 1931 został przeniesiony w stan spoczynku. W latach 1935-1939 był komisarzem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Od 1939 przebywał na Węgrzech, gdzie organizował środowisko piłsudczyków. Był m.in. szefem Obozu Polski Walczącej na Węgry. W latach 1944-1945 wraz z najbliższymi współpracownikami ukrywał się na Słowacji [2]. Po wojnie powrócił do Polski, pracował jako lekarz. Był autorem wielu prac z medycyny wojskowej, obok Orderu Virtuti Militari został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, dwukrotnie Krzyżem Walecznych oraz estońskim Orderem Krzyża z Orłem I klasy (1933)[3].


Przypisy

1. ↑ Zarządzenie Prezydenta RP z dnia 01.01.1928 r. w: Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 1 z 02.01.1928 r., s. 1.
2. ↑ Mateusz Gniazdowski, Skupina gen. Stefana Hubického na Slovensku (1944 – 1945), w: Slovenská republika 1939 – 1945 očami mladých historikov V, Banská Bystrica 2006, s. 112–122.
3. ↑ Lista odznaczonych Orderem Krzyża z Orłem

Bibliografia

* Jacek Piotrowski, Generał Stefan Hubicki 1877-1955, żołnierz, polityk, lekarz, Wrocław 2009.
* Marek Gałęzowski, Wierni Polsce. Ludzie konspiracji piłsudczykowskiej 1939-1947, Warszawa 2005.
* Kawalerowie Orderu Virtuti Militari 1792-1945, tom II, część 2, Koszalin 1993.

[pokaż]
p • d • e