Juliusz Kleeberg

[Warka]

Juliusz Kleeberg (ur. 30 marca 1890 w Trembowli, zm. 3 lipca 1970 w Sydney, w Australii) - rotmistrz kawalerii Cesarskiej i Królewskiej Armii, generał brygady Wojska Polskiego. Młodszy brat Franciszka.
Życiorys
Służba w C.K. Armii i Legionach Polskich
Od 18 marca 1910 pełnił zawodową służbę wojskową w kawalerii C.K. Armii. W okresie od listopada 1915 do września 1917 służył w Legionach Polskich, w: 2 Pułku Ułanów, Komendzie Legionów, Sztabie III Brygady Legionów. Od września 1917 do listopada 1918 był instruktorem wyszkolenia i dowódcą szwadronu na kursie szkoleniowym Polskiej Siły Zbrojnej.

Służba w Wojsku Polskim
W listopadzie 1918 r. przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany attaché wojskowym przy Poselstwie Polskim w Kijowie. W lutym następnego roku został szefem sztabu 1 Dywizji Piechoty Legionów[1]. W czerwcu 1919 r. został szefem Sztabu Inspektoratu Jazdy i wykładowcą taktyki kawalerii w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego w Warszawie. W marcu 1920 r. wysłany do Paryża, z przydziałem do Polskiej Misji Zakupów na stanowisko szefa sekcji. Od października 1920 r. do lutego 1922 r. był słuchaczem francuskiej Wyższej Szkoły Wojennej (École Supérieure de Guerre) w Paryżu. Razem z nim studiowali między innymi późniejsi generałowie WP: Władysław Bortnowski i Józef Jaklicz. Od lutego 1922 r. do listopada 1923 r. dyrektor nauk w Centralnej Szkole Kawalerii. Od listopada 1923 r. do stycznia 1928 r. attaché w Paryżu. Od stycznia 1928 r. do marca 1930 r. dowódca 5 Pułku Strzelców Konnych. Od 25 marca 1930 r. dowodził 6 Samodzielną Brygadą Kawalerii w Stanisławowie, która z dniem 1 kwietnia 1937 przemianowana została na Podolską Brygadę Kawalerii. W sierpniu 1939 r. mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie.

Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji. Od listopada 1939 r. do czerwca 1940 r. attaché wojskowy i komendant placu Paryż. Po upadku Francji, do kwietnia 1943 r. konspiracyjny dowódca Wojska Polskiego w tym kraju. Od stycznia do grudnia 1944 r. piastował stanowisko przedstawiciela Rządu Stanisława Mikołajczyka do Spraw Opieki Nad Uchodźcami we Włoszech, a potem był szefem Wojskowej Delegacji Rzeczypospolitej przy Sztabie Wojsk Sprzymierzonych. Od grudnia 1944 r. w dyspozycji ministra Obrony Narodowej. Po demobilizacji osiadł w Australii, gdzie zginął w wypadku samochodowym.

Awanse
rotmistrz 26 listopada 1916
major z października 1918
podpułkownik zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
pułkownik ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924
generał brygady 19 marca 1937
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Złoty Krzyż Zasługi
Rodzina
Był synem Emila, oficera Cesarskiej i Królewskiej Armii, i Józefy Kuschée oraz młodszym bratem Franciszka, generała dywizji WP. Żonaty z Haliną Przejmo-Olszyńską. Miał syna Andrzeja (ur. 1920).

Bibliografia
T. Kryska Karski S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, wyd.: Editions Spotkania, Warszawa 1991, s. 110
H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998
Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 1
Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 167
Piotr Stawecki, Attaché wojskowi Drugiej Rzeczypospolitej, Przegląd Historyczno-Wojskowy Nr 2 (202) z 2004 r., s. 107-138
Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 r.), Sztab Główny WP, Warszawa 1931, s. 16
Źródło „http://pl.wikipedia.org/wiki/Juliusz_Kleeberg”