Hilary Minc

[Artur Rogóż]

Hilary Minc
Data i miejsce urodzenia 24 sierpnia 1905
Kazimierz Dolny
Data i miejsce śmierci 26 listopada 1974
Warszawa
Narodowość polska
Partia KPP, PPR, PZPR
Grób Hilarego Minca i jego zony Julii na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, 23 lipca 2008

Hilary Minc (ur. 24 sierpnia 1905 w Kazimierzu Dolnym, zm. 26 listopada 1974 w Warszawie) – polski działacz komunistyczny, ekonomista, od 1921 członek KPP, w okresie powojennym pełnił szereg funkcji państwowych (m.in. minister przemysłu, minister przemysłu i handlu, wicepremier ds. gospodarczych, poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji). Od 1949 członek Komisji Bezpieczeństwa KC PZPR, nadzorującej aparat represji stalinowskich w Polsce.

Mąż dziennikarki Julii Minc.
Życiorys

Urodził się w żydowskiej rodzinie Oskara i Stefanii z domu Fajersztajn. W okresie międzywojennym wstąpił do Związku Polskiej Młodzieży Socjalistycznej. Później studiował prawo i ekonomię w Polsce, a następnie we Francji, gdzie się doktoryzował. W 1928 wydalony z kraju przez władze francuskie. Udał się na wschód, przebywał m.in. we Lwowie, a następnie w Samarkandzie (w 1939).

W czasie II wojny światowej zaangażował się w tworzenie Związku Patriotów Polskich i Biura Komunistów Polskich w ZSRR. Został oficerem politycznym w I Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki. Od sierpnia 1944 był członkiem Biura Politycznego Komitetu Centralnego PPR[1].

W Rządzie Tymczasowym objął tekę ministra przemysłu. Postulował centralizację gospodarczą w Polsce, propagował i wdrażał system nakazowo-rozdzielczy. W 1949 stanął na czele Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego. Był także przewodniczącym Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów.

W 1948 Hilary Minc wstąpił w szeregi PZPR, a w 1949 został wicepremierem. Był jednym z twórców Planu Sześcioletniego – programu rozwoju polskiej gospodarki i przemysłu. Jego żona, Julia Minc z domu Heflich, stała na czele Polskiej Agencji Prasowej.

Od 24 lutego 1949 był członkiem Komisji Bezpieczeństwa KC PZPR, nadzorującej aparat represji stalinowskich w Polsce.

W 1956, na fali wydarzeń czerwcowych, usunięto go z Biura Politycznego. Złożył samokrytykę, ale w 1959 został zmuszony do wystąpienia z partii.
Przypisy

1. ↑ Ryszard Terlecki, Miecz i tarcza komunizmu. Historia aparatu bezpieczeństwa w Polsce 1944-1990, Kraków 2007, s. 34.