Franciszek Szlachcic

[Artur Rogóż]

Franciszek Szlachcic (ur. 5 lutego 1920 w Jaworznie-Byczynie, zm. 4 listopada 1990 w Warszawie) – generał brygady MO, działacz państwowy i partyjny, wysoki funkcjonariusz bezpieczeństwa publicznego w okresie PRL.
Życiorys

Urodził się w rodzinie robotniczej. Ukończył studia w Szkole Partyjnej przy KC PZPR (1953), Wyższej Szkole Wojskowej w Moskwie (1956) i na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1960, inżynier hutnik). W lutym 1963 otrzymał stopień generała brygady Milicji Obywatelskiej.

Od 1943 członek PPR, następnie PZPR, należał do władz partyjnych, w latach 1964–1968 zastępca członka Komitetu Centralnego, w latach 1968–1975 członek KC, w latach 1971–1975 członek Biura Politycznego KC, w latach 1971–1974 sekretarz KC.

Przed II wojną światową oraz w początkowym okresie okupacji pracował jako ładowacz w kopalni "Jaworzno" w Jaworznie, następnie działał w Gwardii Ludowej i Armii Ludowej. Od 1945 służył w organach Milicji Obywatelskiej i bezpieczeństwa. W latach 1962–1971 podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, w 1971 najpierw kierownik (styczeń-luty) ministerstwa, następnie minister (luty-grudzień). W latach 1972–1974 członek Rady Państwa, w latach 1974–1976 wicepremier. W latach 1976–1979 prezes Polskiego Komitetu Normalizacji i Miar, w latach 1979–1985 Polskiego Komitetu Normalizacji, Miar i Jakości. W latach 1972–1976 był posłem na Sejm PRL VI kadencji.

W latach 1964–1990 członek Rady Naczelnej organizacji kombatanckiej ZBoWiD.

Odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy, Krzyżem Walecznych, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Orderem Rewolucji Październikowej (ZSRR), Orderem Czerwonego Sztandaru (ZSRR).

W 1990 wydał wspomnienia Gorzki smak władzy (Wydawnictwo FAKT, Warszawa 1990).
Przebieg służby w aparacie bezpieczeństwa i milicji

* 8.02.1945 – kierownik kontrwywiadu w Powiatowym Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Chrzanowie.
* 4.03.1946 – starszy referent Grupy do Walki z Bandytyzmem w Powiatowym Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Chrzanowie.
* 1.02.1947 – Szef Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Olkuszu.
* 1.02.1948 – inspektor przy Kierownictwie Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie.
* 1.05.1949 – zastępca szefa Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie.
* 1.06.1950 – pełniący obowiązki szefa Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Olsztynie.
* 16.04.1951 – słuchacz Kursu Politycznego Aktywu Kierowniczego Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego.
* 1.11.1951 – szef Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Olsztynie.
* 1.03.1953 – szef Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Rzeszowie.
* 9.04.1954 – słuchacz Kursu Specjalnego Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego.
* 12.04.1955 – kierownik Wojewódzkiego Urzędu ds Bezpieczeństwa Publicznego w Katowicach.
* 1.01.1957 – zastępca komendanta wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej w Katowicach.
* 1.09.1957 – komendant wojewódzki Milicji Obywatelskiej w Katowicach.
* 4.05.1962 – wiceminister spraw wewnętrznych.
* 25.01.1971 – minister spraw wewnętrznych.
* 20.12.1971 – odwołany.

Bibliografia

* Jerzy Eisler, Grudzień'70, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1995
* Sławomir Jerzy Mac, Przesłuchanie supergliny. Wyd. Fakt, Warszawa 1990, ss. 128. Franciszek Szlachcic, Gorzki smak władzy. Wyd. Fakt, Warszawa 1990, ss. 224. (Uwaga: to jedna książka złożona z dwóch wydanych w przeciwnym kierunku)
* Leszek Pawlikowicz, Tajny front zimnej wojny. Uciekinierzy z polskich służb specjalnych 1956-1964, Oficyna Wydawnicza Rytm, Warszawa 2004, ISBN 83-7399-074-7 (Przebieg służby F. Szlachcica w aparacie bezpieczeństwa i milicji)
* M. F. Rakowski, Dzienniki polityczne 1984-1986,Wydawnictwo Iskry, Warszawa 2005
* Kto jest kim w Polsce 1984, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1984, str. 955
* V Kongres ZBoWiD Warszawa 8-9 maja 1974, Książka i Wiedza, Warszawa 1976
* VII Kongres ZBoWiD, Wydawnictwo ZG ZBoWiD, Warszawa 1985