Mieczysław Dębicki

[Artur Rogóż]

Mieczysław Dębicki (ur. 4 września 1926 w Pikułowicach k. Lwowa, zm. 7 marca 2001 w Warszawie) – polski dowódca wojskowy, generał dywizji Wojska Polskiego, szef Wojsk Ochrony Pogranicza (1965–1971), z-ca sekretarza – szef Sekretariatu Komitetu Obrony Kraju (1971–1983), I zastępca Głównego Inspektora Obrony Terytorialnej – szef Inspektoratu Obrony Terytorialnej i Wojsk Obrony Wewnętrznej (1986–1988), działacz partyjny, doktor nauk historycznych, prezydent Warszawy (1982–1986).

Życiorys

W marcu 1944 r. wstąpił do 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich Armii Krajowej pod Lwowem, potem żołnierz 4 Pomorskiej Dywizji Piechoty im. Jana Kilińskiego. Przeszedł jej szlak bojowy od Warszawy do Kołobrzegu, ranny w walkach o Kołobrzeg, brał udział w walkach o wyzwolenie Warszawy. W 1945 ukończył Oficerską Szkołę Piechoty i służył w 11 Pułku Piechoty i 62 Pułku Piechoty w Ełku.

Po ukończeniu w 1948 Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie służył w Wojskach Ochrony Pogranicza na kolejnych stanowiskach służbowych: pomocnik zastępcy komendanta odcinka ds. zwiadu 11 Oddziału WOP, zastępca szefa sztabu 23 Brygady, 5 Brygady, szef wydziału dowództwa WOP, dowódca 16 Brygady w Gdańsku, szef sztabu Brygady w Kłodzku) dochodząc w 1965 do stanowiska szefa tych wojsk (w strukturze MON) – od października 1965 do 30 września 1971.

Ukończył Akademię Sztabu Generalnego Wojska Polskiego im. gen. Karola Świerczewskiego w Rembertowie w 1959 i Wyższą Szkołę Nauk Społecznych przy KC PZPR w 1965. W 1973 uzyskał stopień naukowy doktora nauk wojskowych. Od 1971 do 19 grudnia 1983 – zastępca sekretarza – szef Sekretariatu Komitetu Obrony Kraju. Od 18 lutego 1982 do 5 grudnia 1986 był prezydentem miasta stołecznego Warszawy. W latach 1986–1988 I zastępca Głównego Inspektora Obrony Terytorialnej – szef Inspektoratu Obrony Terytorialnej i Wojsk Obrony Wewnętrznej. W latach 1988–1990 pełnomocnik rządu PRL ds. pobytu Wojsk Radzieckich w Polsce. Zawodową służbę wojskową zakończył 25 maja 1991. Przeniesiony w stan spoczynku.
Awanse

* generał brygady – 1967
* generał dywizji – 1975

Odznaczenia

* Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
* Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
* Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]
* Order Sztandaru Pracy I klasy
* Order Krzyża Grunwaldu III klasy
* Krzyż Walecznych
* Złoty Krzyż Zasługi
* Brązowy Medal "Zasłużonym na Polu Chwały" – dwukrotnie
* Medal 10-lecia Polski Ludowej
* Medal 30-lecia Polski Ludowej
* Medal 40-lecia Polski Ludowej
* Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
* Srebrny Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
* Brązowy Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
* Złoty Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
* Srebrny Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
* Brązowy Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
* I inne

Bibliografia

* H. Dominiczak – Zarys historii WOP 1945-85, Wyd. Zarząd Polityczny WOP, Warszawa 1985, s. 81
* M. Jędrzejko, M. Paszkowski, M. Rogulski – Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002), Wyd. von Borowiecky, Warszawa 2002, ISBN 83-87689-46-7
* H. P. Kosk – Generalicja polska, t. I, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998
* L. Kowalski – Generał ze skazą, Warszawa 2001, s. 449
* A. Sroga – Na drodze stał Kołobrzeg, Warszawa 1980, s. 695
* Encyklopedia Warszawy, 1994
* Kto jest kim w Polsce, Warszawa 1984, s. 163
* "Żołnierz Wolności", 20–21 lutego 1982, s. 2
* Sylwetka i foto.Mieczysława Dębickiego