Włodzimierz Oliwa

[Artur Rogóż]

Włodzimierz Oliwa (ur. 17 listopada 1924 w Sułkowicach, zm. 5 czerwca 1989 w Warszawie) – polski dowódca wojskowy, generał broni Wojska Polskiego, członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (1981–1983), poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji.
Życiorys

W marcu 1945 został przyjęty do Wojska Polskiego i skierowany do Oficerskiej Szkoły Piechoty i Kawalerii.

W następnych latach szkolony w Związku Radzieckim, m.in.: w 1955 ukończył Kurs Doskonalenia Oficerów przy Akademii Wojskowo-Politycznej, a w 1965 Akademię Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR.

Polscy oficerowie którzy byli wysyłani na szkolenia do ZSRR na kursy w GRU czy KGB oraz Akademiach Politycznych i Wojskowych, po ich zakończeniu byli kierowani na bardzo wysokie stanowiska w Sztabie Generalnym WP lub w służbach specjalnych cywilnych lub wojskowych.

W przypadku Włodzimierza Oliwy po ukończeniu Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR i powrocie do kraju w 1965 został szefem Zarządu II Sztabu Generalnego WP, czyli szefem wywiadu wojskowego. Z funkcji szefa Zarządu II został usunięty w 1971 w związku z ucieczką na zachód oficera Zarządu II podpułkownika Kazimierza Stefańskiego. Na stanowisku szefa Zarządu II Oliwę zastąpił gen. Czesław Kiszczak.

Od lipca 1971 do października 1972 był dowódcą 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Tadeusza Kościuszki. Od października 1972 do 1983 dowodził Warszawskim Okręgiem Wojskowym. W latach 1981–1983 był członkiem Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego.

Od 23 marca 1983 do 28 lipca 1983 był ministrem administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska, a od lipca 1983 do listopada 1985 ministrem administracji i gospodarki przestrzennej w rządzie Wojciecha Jaruzelskiego. W latach 1985–1989 był wiceministrem obrony narodowej – głównym kwatermistrzem WP.

Od 25 kwietnia 1989 do 5 czerwca 1989 pełnił funkcję prezesa CWKS "Legia" Warszawa.

Od 1976 do 1985 był posłem na Sejm PRL z ramienia Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
Awanse generalskie

* generał brygady – 1963
* generał dywizji – 1973
* generał broni – 1986

Odznaczenia i wyróżnienia

* Order Sztandaru Pracy I klasy
* Order Sztandaru Pracy II klasy (1964)
* Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
* Srebrny Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
* Brązowy Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
* Złoty Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
* Srebrny Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
* Brązowy Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
* Order Przyjaźni Narodów (ZSRR)
* Złota Odznaka "Zasłużony Białostocczyźnie"[1]

Przypisy

1. ↑ Encyklopedia Puszczy Białowieskiej

Bibliografia

* Leksykon Historii Polski, Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa 1995
* H. P. Kosk, Generalicja polska, tom II, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001
* Kto jest kim w Polsce 1984, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1984
* P. Martell, G. P. Hayes, World military leaders, Bowker, New York 1974
* T. Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991